«Τις γιορτινές ημέρες, βγαίνουν όλο δημοσιογραφικά θέματα για αστέγους κλπ. Από τη μια βοηθάει η γνωστοποίηση του φαινομένου, από την άλλη δε βγαίνει τίποτα. Είναι ένα θέμα που απλά πουλάει. Είναι σα να κοροϊδεύουν.» Ο φίλος μας Χριστόφορος, είναι εδώ και λίγα χρόνια στην οικογένεια της Κλίμακα. Φροντίζουμε για τα χαρτιά του, τις εξετάσεις υγείας του, τα φάρμακα, το επίδομα του κλπ. Τα βράδια κοιμάται σε υπνωτήριο, ζει με το επίδομα αλληλεγγύης και αποφεύγει τα συσσίτια για τους λόγους του. Μοιράζεται μαζί μας μια ιδέα της καθημερινότητάς του, σκέψεις, αλλά και την ευχή του για το 2018.
Η καθημερινότητα
Τα πρωινά κάνω θελήματα από εκεί και από εδώ για έναν καφέ και λίγο φαγητό. Αυτοί που διευκολύνω, πολλές φορές, δε μου δίνουνε τα χρήματα. Λένε πως βιάζονται, ή χάνονται κι έτσι εγώ μένω αβοήθητος και ξεκρέμαστος.
Κάθομαι μόνος μου στα παγκάκια, στις πλατείες να περάσει κάπως η ώρα και σκέφτομαι πως θα βγει η επόμενη μέρα, αλλά και αυτή…
Στα συσσίτια δεν πηγαίνω πια. Φοβάμαι. Γίνονται φασαρίες εκεί, θέλουν να σου φάνε το επίδομα και άστεγοι και άγνωστοι. Είναι δύσκολα. Με τα χίλια ζόρια βγαίνω… Είμαι αδύναμος και νιώθω ότι δεν έχω επιλογές.
Γύρω στις 8 επιστρέφω στο υπνωτήριο. Είμαστε 50 άτομα στον κάθε όροφο. Είναι πολύ δύσκολα.
Πως περάσανε και αυτές οι γιορτές…
Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά έκανα στο υπνωτήριο. Με κλάμα, πίκρα και για άλλη μια φορά αβοήθητος.
Τις γιορτινές ημέρες, βγαίνουν όλο δημοσιογραφικά θέματα για αστέγους κλπ. Από τη μια βοηθάει η γνωστοποίηση του φαινομένου, από την άλλη δε βγαίνει τίποτα. Είναι ένα θέμα που απλά «πουλάει». Είναι σα να κοροϊδεύουν. Με προσέγγισαν για συνέντευξη στο δρόμο, αλλά εγώ ήξερα τι ήθελαν και δεν τους έκανα τη χάρη.
Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Μιλάμε για πόλεμο κανονικό. Δεν υπάρχει επιστροφή. Κανένας πολιτικός δε με εμπνέει, όχι. Όλοι είναι εκεί για τη θέση, την καρέκλα. Εγώ το μόνο που θέλω είναι μια στέγη κι ένα πιάτο φαγητό. Δεν τα έχω. Δε μπορώ να ζήσω με αξιοπρέπεια. Άρα, ποιον πολιτικό, να εκτιμώ;
Να τα παρατήσουν οι πολιτικοί, ή να βρουν κάποιο σκοπό σε αυτό που κάνουν, να βοηθήσουν τους φτωχούς και τους αδύναμους, όχι να δημιουργούν προβλήματα.
Περί φιλανθρωπίας…
Δεν πιστεύω στην έννοια της φιλανθρωπίας, όχι. Μια φούσκα είναι, κάτι ψεύτικο. Είδα ποτέ να αλλάζει η ζωή μου; Γέμισε ποτέ το στομάχι μου, όπως αυτών που τις κάνουν; Όχι. Δεν πιστεύω τίποτα.
Καμιά φορά με τη μεταχείριση που βιώνω νιώθω ότι δεν είμαι άνθρωπος. Είναι άσχημο να νιώθεις ότι δεν έχεις να περιμένεις τίποτα. Αυτό που με κρατάει, είναι η πίστη μου στη ζωή, παρόλο που αισθάνομαι χαμένος στον κόσμο. Δεν τα παρατάω. Και αυτό συμβουλεύω και τους νέους και όλους.
Η ευχή
Για το 2018… κουράγιο και δύναμη. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, μόνο δύναμη θέλει. Μακάρι να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό.»
Ευχαριστούμε θερμά το φίλο μας Χριστόφορο για το χρόνο και τη διάθεσή του για μοίρασμα.
