Στην Κλίμακα και στο Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, ερχόμαστε τακτικά σε επαφή με ανθρώπους που άλλοτε παραθέτουν την ευθανασία σα «λύση» και άλλοτε σα «σωτηρία κατά του πόνου και της οδύνης». Η ευθανασία, πρόκειται για ένα ζήτημα πολυπαραγοντικό, το οποίο δεν απασχολεί μόνο το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, αντίθετα απασχολεί την ανθρωπότητα από την αρχαιότητα και σίγουρα δε μπορεί να αναλυθεί σε μόνο λίγες γραμμές. Κρίνουμε σημαντικό και ενδιαφέρον να μοιραστούμε μαζί σας το παρακάτω κείμενο, το οποίο γράφτηκε από τη βρετανίδα Sarah Jessiman, ασθενή σε τελικό στάδιο καρκίνου, στο οποίο μας παραθέτει μέσα από το προσωπικό της βίωμα την άποψή της για την ευθανασία.
«Το όνομα μου είναι Sarah Jessiman και είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος, που κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να ζήσει μια γεμάτη ζωή, παρόλο που στα 51 του χρόνια, βρίσκεται σε τελικό στάδιο καρκίνου. Θέλω να εξηγήσω γιατί θεωρώ οι γιατροί πρέπει να υποστηρίζουν την εκστρατεία για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ίσως αυτό μοιάζει παράξενο να προέρχεται από έναν άνθρωπο που «θα έπρεπε» να είναι διατεθειμένος να υπομείνει επίπονες διαδικασίες και θεραπείες με στόχο να μείνει ζωντανός. Όμως δεν είναι.
Οι λόγοι που είμαι υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας, όπως και αρκετοί ασθενείς με σπάνιες, ανίατες ασθένειες είναι πολύ απλοί. Αισθάνομαι τρομοκρατημένη με την ιδέα του θανάτου που ενδεχομένως άμεσα αντιμετωπίσω. Θα αισθανόμουν μεγάλη ανακούφιση αν γνώριζα πως έχω την επιλογή να πω «Αρκετά», εφόσον δε μπορώ πλέον να υπομείνω τον πόνο της ασθένειάς μου και να μπορώ να αναπαυτώ στο σπίτι μου όπως επιλέξω, περιτριγυρισμένη από τους ανθρώπους που αγαπάω. Δε θέλω να μεταφερθώ στην Ελβετία για αυτό το σκοπό, ούτε και θέλω να προσπαθήσω να αυτοκτονήσω. Γιατί να μη μπορώ να έχω την ελευθερία της επιλογής;
Καθημερινά οι γιατροί, υποστηρίζουν ανθρώπους σε τελικά στάδια ανίατων ασθενειών όπως εμένα και κάνουν ότι μπορούν, προκειμένου να μας ελευθερώσουν από τον πόνο και να μας κρατήσουν ζωντανούς. Ωστόσο, δε μπορούν να προσφέρουν την ύψιστη πράξη συμπόνιας (για μένα τουλάχιστον), δηλαδή να μας επιτρέψουν να τερματίσουμε τη ζωή μας, την ίδια στιγμή που γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι πραγματικά πολύ κοντά.
Σε ηλικία 45 ετών βρέθηκε όγκος στο στήθος μου, ο οποίος σύντομα διαγνώστηκε σε καρκίνο του μαστού τρίτου σταδίου. Αυτό ήταν ένα πραγματικό σοκ για μένα, αν σκεφτεί κανείς πως μέχρι και τότε ακολουθούσα έναν άκρως υγιεινό τρόπο ζωής και δεν υπήρχε κάποιο σχετικό οικογενειακό ιστορικό. Ύστερα από μια εξαντλητική θεραπεία εννέα μηνών, με έπιασαν αφόρητοι πόνοι στην πλάτη… Ο καρκίνος είχε ήδη ξεκινήσει τη μετάσταση. Βρέθηκε όγκος και στη σπονδυλική μου στήλη.
Γνωρίζω καλά πως δεδομένα η ζωή μου τώρα είναι μικρότερη και σίγουρα πολύτιμη. Μικρά πράγματα, όπως μια βόλτα με το σκύλο μου, συναντήσεις με φίλους, ή σχέδια για κάποιο τριήμερο σημαίνουν τόσα πολλά, αλλά το βάρος της τερματικής ασθένειας όπου και πάσχω το κουβαλάω μέρα νύχτα, κάτι το οποίο δε θα ίσχυε τόσο, ή τουλάχιστον το «φορτίο» θα ήταν πιο ελαφρύ, αν γνώριζα πως έχω την επιλογή να τερματίσω τη ζωή μου όπως επιλέξω με τον υποβοηθούμενο θάνατο.
Παρακαλώ πολύ, να βοηθήσετε εμένα και άλλους τόσους ασθενείς με τερματικές ασθένειες με το να μας «ανακουφίσετε» σχετικά με την ανησυχία μας για το θάνατο. Δεν πάσχω από κατάθλιψη και υποστηρίζομαι 100% από τον παθολόγο μου, τον ογκολόγο, μια ειδικευμένη νοσοκόμα του τοπικού ξενώνα, καθώς και από το σύζυγό μου, τους φίλους και τα παιδιά μου. Δεν είμαι σίγουρα η μόνη η οποία αγωνίζεται να τα καταφέρει με μια τερματική ασθένεια, αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι την ανάγκη να υποστηρίξω την εκστρατεία για έναν αξιοπρεπές θάνατο. Ελπίζω κι εσύ.»
Πηγή: www.bmj.com
Απόδοση κειμένου: Κλίμακα
