To παρακάτω σημείωμα λάβαμε σήμερα 4/1/18 στην Κλίμακα και στο Κέντρο ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, από μία γνωστή της δικηγόρου που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της.
“Τους τελευταίους μήνες οι ειδήσεις για αυτοκτονίες είναι τόσο πολλές που αδυνατεί κανείς να συγκρατήσει τις λεπτομέρειές τους. Αυτό όμως που μένει είναι εκείνη η πικρή αίσθηση, ότι ακόμη ένας άνθρωπος χάθηκε και μάλιστα με ένα τρόπο, ο οποίος θα μπορούσε να έχει προβλεφθεί και αποφευχθεί. Κάθε περίπτωση αυτοκτονίας, όμως είναι ξεχωριστή, πολύ προσωπική και φρικτή. Τα ξημερώματα έγινε γνωστό, ότι γνωστή δικηγόρος της Θεσσαλονίκης έβαλε τέλος στη ζωή της, «βουτώντας στο κενό» από τον έβδομο όροφο της πολυκατοικίας όπου στεγαζόταν το γραφείο της.
Από εκείνη την στιγμή δημοσιογραφικές πηγές, διαδίκτυο και μια σειρά φημών προσπαθούν να περιγράψουν τη ζωή της, κατά τα άλλα χαμογελαστής, δικηγόρου και να αναζητήσουν τα κίνητρα αυτής της πράξης, κάνοντας λόγο για αισθηματικά προβλήματα, ακόμη και για την ύπαρξη κάποιας ανίατης ασθένειας, από την οποία έπασχε η αυτόχειρας.
Ο περίγυρός της κάνει λόγο για έναν μοναχικό άνθρωπο, ο οποίος δεν μιλούσε για τα προβλήματά του. Εάν βέβαια, κάποιος κοιτάξει το «περιτύλιγμα» θα αντικρίσει απλά άλλη μια εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας. Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε κάπως διαφορετικά. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι, που θεωρούνται επιτυχημένοι επαγγελματικά στον ευρύτερο κοινωνικό τους περίγυρο, άρα δεν τους λείπει τίποτα…
Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι, που χαμογελούν πλατιά και τα μάτια τους δείχνουν αφοπλιστικά λαμπερά, πίσω από την στρεβλή εικόνα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι, που μπορεί, να μην εξωτερικεύουν ούτε να κάνουν καθημερινή «σημαία» την σκληρή εσωτερική τους πάλη. Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που φαίνονται, ότι μιλούν πολύ αλλά στην πραγματικότητα κρατούν τον εαυτό τους πολύ καλά «κλειδωμένο». Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι, που έμαθαν να κρατούν την ψυχή τους στην σκιά. Δεν άφησαν κανέναν να δει τα πάθη, τους φόβους και τις δυσκολίες τους. Δεν άφησαν κανέναν να ανακαλύψει τα «σκοτάδια» τους.
Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που βυθίστηκαν στην απέραντη μοναξιά τους, περιμένοντας κάποιον, να δει πέρα από το επιφανειακό: «όλα καλά». Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, οι χαμογελαστοί μα με τη βαθιά θλίψη στα μάτια. Για αυτούς τους ανθρώπους μία απλή αλλά τόσο ουσιαστική ερώτηση: «Είσαι καλά; Είμαι εδώ. Μίλησέ μου», ίσως είναι η αρχή, να ρίξουν τα «τείχη» και σίγουρα είναι η αρχή να μιλήσουν, να προλάβουν, να προλάβουμε. Εξάλλου αυτό που όλοι πρέπει, να θυμόμαστε είναι, ότι το “Το προλαμβάνειν, κάλλιον εστί του θεραπεύειν”.”
