Η ΚΛΙΜΑΚΑ τα τελευταία οχτώ με δέκα χρόνια λειτουργεί μια δική της εσωτερική άτυπη «τράπεζα». Μια τράπεζα, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις άλλες και φυσικά δε σε παίρνει κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο να σου ζητήσει λεφτά που της «χρωστάς», ούτε εκβιάζει ότι θα χάσεις το σπίτι σου, αν δεν τα επιστρέψεις. Αντίθετα, είναι ικανή να… σου ανοίξει σπίτι!
Όλα ξεκίνησαν πριν κάποια λίγα χρόνια όταν ο Πρόεδρος και Επιστημονικά Υπεύθυνος της ΚΛΙΜΑΚΑ, είχε μια όμορφη, βιώσιμη και έξυπνη πρακτικά και ηθικά ιδέα. Μια ιδέα, η οποία αυτομάτως και έγινε πραγματικότητα. Το concept είχε ως εξής: «Κάθε οικονομική συμβολή μικρή, ή μεγάλη από το δυναμικό του Φορέα μας, μπορεί να είναι πολύ σημαντική για τη ζωή κάποιων συνανθρώπων μας. Ανθρώπων που είτε ζουν στο δρόμο, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ανθρώπων κοινωνικά αποκλεισμένων από όποια ομάδα, ανθρώπων που το έχουν πραγματικά ανάγκη».
Έτσι λοιπόν και έγινε. Η άτυπη αυτή «Τράπεζα» μάζευε ποσά σιγά σιγά από το ίδιο το δυναμικό του Φορέα και οι εξυπηρετούμενοι της ΚΛΙΜΑΚΑ (λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, άστεγοι φίλοι μας, άνθρωποι που στην κυριολεξία το είχαν πραγματικά ανάγκη) είχαν τη δυνατότητα να επωφεληθούν όποτε το ζητούσαν και το χρειαζόντουσαν πραγματικά. Πολλοί από αυτούς, όποτε μπορούσαν επέστρεφαν τα χρήματα, άλλοι με τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, όχι.
Σκοπός δεν ήταν άλλωστε ποτέ η ίδια η «επιστροφή», αλλά η ουσιαστική ανθρώπινη προσφορά σε ένα είδος «κυκλικής οικονομίας» – δανεισμού. Στην πραγματικότητα, αυτή η άτυπη «Τράπεζα» ανακυκλώνεται, μιας και ότι «φεύγει», κάπως επιστρέφεται και όλο και δυναμώνει με άμεσο στόχο την κάλυψη περιστατικών έκτακτης ανάγκης. Αξίζει να αναφερθούν εδώ δύο πολύ ιδιαίτερα παραδείγματα:
Η κυρία Ζ. άστεγη φίλη μας, έρχεται μια φορά το μήνα και ζητά από την «Τράπεζα» ένα ποσό της τάξης των δέκα ευρώ. Με το που παίρνει το επίδομά της, τα επιστρέφει. Η κυρία Μ. πρόσφατα αποφυλακισμένη, επωφελήθηκε από την «Τράπεζα», η οποία και της έβγαλε για έξι μήνες το νοίκι του σπιτιού της. Επίσης η ΚΛΙΜΑΚΑ της παρείχε κρεβάτι, πάπλωμα και άλλα είδη σπιτιού, προκειμένου μετά από τόσα χρόνια εγκλεισμού να πατήσει ξανά στα πόδια της, κάτι το οποίο και έγινε.
Η υπεύθυνη της άτυπης «Τράπεζας» της ΚΛΙΜΑΚΑ ενδεικτικά αναφέρει: «Η λύση δεν είναι μόνο να πληρώνεις κάτι, η λύση είναι να βοηθήσεις πραγματικά όσους το έχουν ανάγκη μέχρι να πατήσουν γερά στα πόδια τους, να βρουν δουλειά, να αισθανθούν ότι μπορούν μόνοι τους να τα βγάλουν πέρα». Πως θα φάνταζε άραγε ο κόσμος μας αν εφαρμόζαμε πολιτικές ουσιαστικές και ανθρώπινες, με άμεσο στόχο την επανένταξη των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων;
Μήπως θα αισθανόμασταν ένα κλικ παραπάνω άνθρωποι;
