Με την κατάθλιψη παλεύω περισσότερο από την μισή μου ζωή. Έχω καλές και κακές φάσεις. Στις καλές μου μπορώ, να αναγνωρίσω ότι είμαι ένας έξυπνος, ικανός, αγαπητός και άξιος άνθρωπος όμως τις περιόδους που η κατάθλιψη παίρνει τον έλεγχο αισθάνομαι ότι είμαι παντελώς ανίκανη και ανάξια. Το μυαλό μου «βομβαρδίζεται» με σκέψεις και λόγια που μου επαναλαμβάνουν, πως είμαι άσχημη, ηττημένη και ανάξια να δεχτώ και να προσφέρω αγάπη και φροντίδα. Αντικρίζω τον εαυτό και τη ζωή μου ολόκληρη μέσα από έναν διαστρεβλωμένο φακό, όπου τίποτε δεν έχει νόημα. Το σύνολο της ύπαρξής μου βασανίζεται, προκαλώντας δυστυχία όχι σε μένα μόνο αλλά και σε όποιον τυχαίνει, να με γνωρίσει και να έρθει πιο κοντά εκείνη την περίοδο. Δεν είναι λίγες οι περίοδοι, που θεωρούσα, ότι μια ζωή χωρίς την ασθένεια να με καταβάλλει είναι κάτι ουτοπικό, που ποτέ δε θα κατάφερνα, να αγγίξω. Πόσες φορές η αυτοκτονία φάνταζε η πιο θελκτική επιλογή και μόνο η σκέψη της μου προκαλούσε αισθήματα ανακούφισης.
Βαριές καταθλιπτικές περίοδοι με μεγάλη ένταση και διάρκεια συμπτωμάτων. Φαρμακευτικές αγωγές με όχι και τόση μεγάλη επιτυχία. Είχα φτάσει στο σημείο να με εξουθενώνει τόσο η κατάθλιψη που δεν μπορούσα να διατηρήσω το σπίτι μου καθαρό, να κάνω μπάνιο, δεν μπορούσα ούτε να φάω. Για κάποιους ακούγονται τόσο απλές και δεδομένες αυτές οι συνήθειες, όμως όταν έχεις κατάθλιψη ακόμα και το να σηκωθείς από το κρεβάτι φαντάζει άθλος. Αν και είχα φτάσει στο σημείο να υπολειτουργώ τόσο, ώστε να μην μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου δεν ήθελα, να δείξω σε κανέναν, ότι υπέφερα.
Φοβόμουν, ότι θα επιβεβαιωθεί αυτή η ανικανότητα που αισθανόμουν και τέλος φοβόμουν μην στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Δεν ήθελα να καταλάβουν τίποτα οπότε ήμουν όσο πιο ευχάριστη μπορούσα, μέχρι που ήρθε η μέρα που μου ήταν πια αδύνατο, να συνεχίσω, να υποκρίνομαι. Κάπως έτσι ήρθε η μέρα που πήγα να αποπειραθώ, να βάλω τέλος στη ζωή μου. Θυμάμαι ακόμα έντονα εκείνο το αίσθημα παρηγοριάς που με κυριάρχησε στη σκέψη, ότι το μαρτύριο μου θα τελείωνε.
Είπα στον εαυτό μου «Εάν το κάνεις, όλα τελειώνουν. Εάν δεν το κάνεις θα πας στο νοσοκομείο». Βρισκόμουν κυριολεκτικά αντιμέτωπη με ένα δίλημμα ζωής και θανάτου. Σκεφτόμουν, ότι ντρεπόμουν να πάω στο νοσοκομείο και να ζητήσω βοήθεια όμως παράλληλα η ζωή μου έτσι όπως είχε εξελιχθεί εξαιτίας της ασθένειας μου με είχε πραγματικά κουράσει. Όταν πήρα την απόφαση, να νοσηλευτώ πήρα και την απόφαση να κάνω άλλη μια προσπάθεια να ζήσω. Ήταν μια πράξη φροντίδας και προστασίας. Έπρεπε να παραμερίσω τις ανάγκες και τη γνώμη όλων των άλλων και να βάλω τη δική μου ζωή προτεραιότητα.
Έστω και την τελευταία στιγμή λειτούργησε εκείνο το υγιές κομμάτι μέσα μου που θέλει, να ζήσει, που ξέρει, ότι μπορώ να είμαι λειτουργική, να κάνω όνειρα και να πάψω να αυτομαστιγώνομαι και να αισθάνομαι δια βίου καταδικασμένη.
Αυτό που έχω παρατηρήσει στη δική μου ιστορία αλλά και στις ιστορίες άλλων, είναι ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν, πώς να μιλήσουν για την κατάθλιψη. Ως εκ τούτου, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν στη σιωπή, κρυμμένοι πίσω από τον φόβο πως κανείς δε θα καταλάβει τι είναι αυτό που περνούν. Αν δε μάθουμε να μιλάμε ανοιχτά για την κατάθλιψη, το στίγμα θα παραμείνει, να υφίσταται και οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη θεραπεία θα συνεχίσουν να την αποφεύγουν.
Εάν κάποιος που νοιάζεστε έχει κατάθλιψη, δείξτε του το ενδιαφέρον σας, εκφράστε την αγάπη σας και ότι είστε διαθέσιμοι να τον ακούσετε, να τον κατανοήσετε και να τον υποστηρίξετε. Πείτε του πόσο σημαντικός είναι για εσάς, πως τον θέλετε στη ζωή σας. Ζητήστε του, να μείνει στη ζωή και να υποσχεθεί, ότι δεν θα κάνει κακό στον εαυτό του. Μπορεί έτσι να σώσετε μια ζωή.
Ελένη, 12 Ιουλίου 2019
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, υπάρχει βοήθεια. 24ωρη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία – 1018
