Μία επιζώσα μας μιλά για το συναισθηματικό ταξίδι που βίωσε μετά την απώλεια του αγαπημένου της προσώπου
“Kάθε χρόνος που περνά, σβήνει απαλά και λίγο λίγο, τον πόνο που άφησε πίσω του ο αυτόχειρας στην ζωή μου. Ο πόνος, η απόγνωση, οι ενοχές και οι τύψεις, ο χωρισμός αλλά και ο θυμός αχνοφαίνονται ακόμα στο πλαίσιο μιας ιστορίας που πάλιωσε. Κάθε χρόνο που ζω, ως επιζώσα, γράφω και πιο ήπια αυτά που αισθάνομαι, λες και όλα καλύπτονται και αμβλύνονται στη μνήμη. Τα γράφω όμως γιατί οι οικογένειες που έχουν βιώσει την αυτοκτονία σύζυγοι, γονείς, παιδιά , αδέλφια, φίλοι, βυθισμένοι σε μια τραγωδία που δεν υπάρχει όμοιά της στη ζωή μας, προσπαθούν κρύβοντας, σκεπάζοντας τα ερωτηματικά και τις αγωνίες τους, μέσα σε ένα τεράστιο μυστικό που τους τρώει τα σωθικά και πεθαίνουν μαζί του κάθε μέρα.
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν περνάει. Μόνο ξεθωριάζει, όπως είπα και πιο πάνω, Αν ένας επιζών αποφασίσει πως πρέπει να μιλήσει, αντί να σιωπά, να ξεσκεπάσει αντί να κρύβει την αλήθεια, να κινηθεί αντί να κοιτά ένα πουκάμισο στην καρέκλα και να συγχωρήσει αντί να κατηγορεί τον εαυτό του και τον αυτόχειρά του, τότε υπάρχει ελπίδα να αμβλύνει τον πόνο και να δει τα γεγονότα που τον πόνεσαν ανεπανόρθωτα, μέσα σε μια αχλύ. Πόσοι το κάνουν αυτό; Ελάχιστοι.
Βέβαια, κάθε ανθρώπινο ον έχει τον δικό του εσωτερικό κώδικα να αποδέχεται ή όχι τις τραγωδίες του. Στο μεγαλύτερο ποσοστό χρειάζονται βοήθεια την οποία δεν επιζητούν. Φταίει το στίγμα; Φταίει η άγνοια ότι κάπου εκεί κοντά τους υπάρχει βοήθεια που, αν απλώσουν το χέρι θα τους δοθεί αμέριστη; Αφήνονται στη μοίρα τους και κάποια στιγμή χάνεται στο χρόνο όλος αυτός ο πόνος; Ίσως είναι όλα μαζί.
Φίλοι/ες επιζώντες/ήσασες, σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Eπιζώντων/ωσών Αυτοκτονίας, σκεφτείτε ψύχραιμα πως δεν θέλετε να ζήσετε όλη τη ζωή σας στην απόλυτη δυστυχία, να στερήσετε από τους δικούς σας ανθρώπους την υγιή παρουσία σας και αν επιμένετε ότι έχετε χάσει την ελπίδα, αναζητήστε τη βοήθεια στους ειδικούς. Θα προσπαθήσουν να σας βοηθήσουν. Μην αμελήσετε, μην παραδώσετε την ψυχική υγεία.”
