Όλοι μας, κατά καιρούς, ζούμε στο παρελθόν. Ειδικότερα, όταν οι αναμνήσεις του παρελθόντος, μας γεννούν ένα αίσθημα αγαλλίασης. Κάποιες στιγμές η προσπάθεια μας αποτελεί έναν τρόπο να ξαναζήσουμε το παρελθόν με την ελπίδα, να το αλλάξουμε.
Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε, πως αυτή η «επανόρθωση» είναι αδύνατον, να συμβεί.
Έχουμε επιλογή και αυτή είναι είτε να εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα παρελθόν που μας εγκλωβίζει, απουσιάζοντας από το τώρα και την στιγμή, χωρίς να ελπίζουμε για το μέλλον. Είναι σημαντικό, να αναγνωρίσουμε πόσο χρόνο και ενέργεια χάνουμε παραμένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν και πως αφήνοντάς το, αποδεχόμαστε όσα έχουν συμβεί και είμαστε διατεθειμένοι, να προχωρήσουμε.
Ποιες είναι όμως οι 7 στρατηγικές, για να «κλείσουμε την πόρτα» του παρελθόντος;
Αποφασίζουμε συνειδητά να αφήσουμε πίσω το παρελθόν.
Παρόλο που αυτή η δήλωση μπορεί, να είναι προφανής δεν είναι τόσο εύκολο, να συμβεί. Η παραπάνω δήλωση σηματοδοτεί την ύπαρξη επίγνωσης του τι μας έχει συμβεί και κατανόησης για το πως μας επηρεάζει. Το να πάρουμε μία απόφαση σημαίνει, ότι έχουμε «ζυγίσει» σωστά τις επιλογές μας και έχουμε επιλέξει, να έχουμε συνείδηση και επίγνωση αυτών.
Λαμβάνουμε την ευθύνη απέναντί στον εαυτό μας.
Είναι δικό μας θέμα, να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για να προχωρήσουμε μπροστά. Οφείλουμε, να μάθουμε τι μας κρατάει πίσω και για ποιον λόγο, γιατί μένουμε στην ανάμνηση του παρελθόντος. Οφείλουμε, να μην μένουμε στο τι θα μπορούσε, να συμβεί και να αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα.Άλλες ερωτήσεις που μπορούμε, να κάνουμε στον εαυτό μας είναι, αν είναι εύκολο, να παραμένουμε σε μια κατάσταση μόνο και μόνο γιατί κάποτε μας εξυπηρετούσε, αν χρησιμοποιούμε αυτή την κατάσταση σαν μια δικαιολογία παραμονής, επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την ενδεχόμενη απώλεια.
Να είμαστε όσο ειλικρινείς γίνεται με τον εαυτό μας.
Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευση θα εξαφανιστούν μόλις ξεκαθαρίσουμε το τοπίο και οδηγηθούμε σε μία πιο ρεαλιστική κατανόηση της κατάστασης.
Αποδεχόμαστε το παρελθόν έτσι όπως είναι.
Ας αναλογιστούμε τα 5 στάδια του πένθους της Elizabeth Kubler-Ross σαν πρότυπο αντιμετώπισης του παρελθόντος. Το μοντέλο αναφέρεται, ωστόσο στο πένθος και την απώλεια λόγω θανάτου κάποιου αγαπημένου προσώπου. Υπάρχουν πολλές στιγμές που παρελθοντικά γεγονότα θυμίζουν απώλεια και που το πένθος είναι το ανάλογο συναίσθημα για το θρήνο. Τα στάδια πριν την αποδοχή είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση και η κατάθλιψη. Ο σκοπός είναι η αποδοχή του παρελθόντος ως έχει, όχι όπως ευχόμασταν να ήταν. Είναι η αποδοχή του γεγονότος πως τα πράγματα ως είχαν δεν υπάρχουν πλέον. Όταν αποδεχτούμε αυτή την πραγματικότητα, η πιθανότητα για νέα πράγματα είναι μπροστά μας καθώς και οι νέες προοπτικές.
Κάνουμε ένα πλάνο για το άμεσο μέλλον
Ας αποφασίσουμε τί είναι πιο σημαντικό για εμάς στο εδώ και τώρα και από εδώ και πέρα. Μπορεί, να μην έχουμε ιδέα πως θα είναι το μέλλον αλλά μικρά βήματα θα βοηθήσουν, να οδεύσουμε προς αυτό. Επαναπροσδιορίζοντας προτεραιότητες και εξερευνώντας διαφορετικές πιθανότητες και ευκαιρίες, κάνοντας κάτι καινούριο και εκτός της ζώνης ασφαλείας μας, μας δίνει την ελευθερία να προχωρήσουμε.
Ανασύνταξη δυνάμεων
Ας σκεφτούμε για λίγο ποια είναι τα θετικά μας χαρακτηριστικά, τα ταλέντα μας, σε ποιον τομέα της ζωής μας μπορούμε να κάνουμε θετικές αλλαγές, τι μπορούμε να αλλάξουμε τώρα, ποιες κινήσεις μπορούμε να κάνουμε άμεσα. Όταν αποφασίσουμε τί θέλουμε, τι μας κάνει ευτυχισμένους, τι μας ενδυναμώνει αντί να ικανοποιούμε τους γύρω μας ο δρόμος ανοίγει πιο εύκολα.
Ας συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους
Η συγχώρεση επιτρέπει, να αποδεχόμαστε παλιές ενέργειες μας ενώ ακόμα αναρωτιόμαστε, γιατί συνέβησαν. Η παραμονή σε παρελθοντικά γεγονότα και στα συναισθήματα που αυτά μας προκαλούσαν μας κρατάει πίσω. Αντί, να ξοδεύουμε χρόνο και ενέργεια στο να κατανοήσουμε κάτι για το οποίο μπορεί, να μην λάβουμε ποτέ απάντηση ή να προσπαθούμε να ξαναγράψουμε και να φανταστούμε το παρελθόν είναι πιο υγιές, να συγχωρέσουμε παρελθοντικά γεγονότα και ανθρώπους και να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο στην ζωή μας. Αντιστοίχως, ας συγχωρέσουμε τον εαυτό μας για τις πράξεις μας είτε κάναμε ό,τι μπορούσαμε και δεν ήταν αρκετό είτε οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ας πάρουμε μαθήματα από το παρελθόν
Υπάρχουν πάντα νέες οδοί που μπορεί, να ακολουθήσουμε στη ζωή και να μάθουμε καινούρια στοιχεία του εαυτού μας. Η ειρωνεία είναι, πως τα γεγονότα και οι σχέσεις που μας στιγματίζουν είναι αυτά που δεν λειτούργησαν. Αυτό διότι τα συναισθήματα του θυμού, του πόνου, της απογοήτευσης και της λύπης είναι δύσκολο, να αντιμετωπιστούν. Όταν υπάρχει κάποια δυσλειτουργία στις σχέσεις, ίσως νιώσουμε απόρριψη, ότι μας στερούν τα κεκτημένα μας και η αυτοεκτίμηση μας μπορεί, να πληγεί σοβαρά.
Τα μαθήματα ζωής είναι σημαντικά, όταν μαθαίνουμε να τα ακούμε και να τα κατανοούμε. Υπάρχει τόσο πολύς χώρος για βελτίωση, για καλύτερες και πιο υγιείς επιλογές, αν παραμένουμε υπομονετικοί και τα βάλουμε σε εφαρμογή.
