Παγκόσμια Ημέρα κατά της νόσου Πάρκινσον σήμερα και παρά τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί στην Ελλάδα, ο οποίος πλησιάζει περίπου τους 25.000, οι περισσότεροι στη χώρα μας εξακολουθούν, να συγχέουν την συγκεκριμένη ασθένεια με νόσους που έχουν να κάνουν με διαταραχές της νόησης ή τη θεωρούν προθάλαμο ενός σκληρού και σίγουρου θανάτου, ανεξαρτήτως της ηλικίας του ασθενούς. Μύθοι, αλήθειες, στρεβλώσεις και φόβοι όλα μαζί μπερδεύονται σε μια απαίδευτη ιατρικά και θεραπευτικά κοινωνία δημιουργώντας ένα «γαϊτανάκι», όπου όλοι γνωρίζουν τα πάντα και ταυτόχρονα κανένας δε θέλει, να ξέρει τίποτα, γιατί αυτόματα η γνώση σημαίνει, ότι το πρόβλημα πλέον έχει «ακουμπήσει» εμάς ή κάποιον δικό μας.
Η νόσος του Πάρκινσον είναι η δεύτερη συχνότερη εκφυλιστική διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος. Οι ερευνητές επισημαίνουν, ότι οι πιθανότητες εκδήλωσης κατάθλιψης είναι περισσότερες για τους ασθενείς που βρίσκονται σε αρχικό στάδιο της νόσου Πάρκινσον και μάλιστα πολλές φορές η ψυχική νόσος δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς. Παλαιότερες μελέτες έχουν υποδείξει, ότι ο αντίκτυπος του Πάρκινσον στον εγκέφαλο μπορεί, να πυροδοτήσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια μελέτησαν 426 ασθενείς, που είχαν λάβει πρόσφατα διάγνωση για το Πάρκινσον και παρακολούθησαν την πορεία της ψυχικής τους υγείας για περίοδο δύο ετών. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, το 14% των ασθενών εκδήλωσε κατάθλιψη. Το αντίστοιχο ποσοστό για την ομάδα των υγιών ατόμων που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν 6,6%. Στο ξεκίνημα της μελέτης, το 16% των ασθενών με Πάρκινσον λάμβανε φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά, ενώ το ποσοστό αυξήθηκε σε 25% δύο χρόνια αργότερα. Οι ερευνητές επισημαίνουν, ωστόσο, πως το 65-72% των ασθενών που είχαν εκδηλώσει κατάθλιψη δε λάμβαναν φαρμακευτική αγωγή. Η ψυχολογική καταπόνηση του ατόμου λόγω της νευροεκφυλιστικής ασθένειας μπορεί να συμβάλει στην εκδήλωση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων, όμως ο ίδιος ο εγκέφαλος επηρεάζεται σημαντικά από τη νόσο και αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στη διάθεση. Η κατάθλιψη μπορεί, να αποτελεί και πρώιμη ένδειξη του Πάρκινσον, λόγω των μεταβολών στην ισορροπία των χημικών ουσιών του εγκεφάλου.
Η νόσος του Πάρκινσον, κυρίως σε νεαρές ηλικίες, είναι μια διαταραχή του κινητικού ελέγχου και όχι της νόησης. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να φανταστεί το μέγεθος των αλλαγών που συντελούνται όχι μόνο σωματικά αλλά στον ψυχισμό ενός ασθενούς. Μια σχεδόν βιωματική προσέγγιση, όμως επιχειρεί, να ξεκαθαρίσει έστω στο ελάχιστο το θολό τοπίο, που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτή τη νόσο και την πολυπλοκότητα όσων αντιμετωπίζουν οι ασθενείς.
Ήταν Μάιος του 2008, όταν ο Γιώργος υποψιάστηκε, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο τότε 33χρονος εφαρμοσμένος μαθηματικός, για τον οποίο δραστηριότητες, όπως το τρέξιμο και η ορειβασία ήταν απλά «παιχνιδάκια» παρατήρησε κάποιες αλλαγές στο περπάτημα του, ενώ περιστασιακά είχε και νευρικές συσπάσεις στα δάχτυλα του χεριού του. Μετά από σειρά εξετάσεων και αφού είχαν αποκλειστεί ασθένειες, που περιελάμβαναν από δυστονία και νόσο του Huntington μέχρι σκλήρυνση κατά πλάκας, η διάγνωση δεν επιζητούσε καμίας αμφισβήτησης. Η κλινική του κατάσταση έδειχνε ξεκάθαρα, ότι πρόκειται για νόσο του Πάρκινσον. Ο ίδιος αναρωτιόταν, πώς θα επηρεαζόταν η καθημερινότητά του. Γιατί δεν μπορούσε, να πει ψέματα στον εαυτό του. Σίγουρα θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Πώς θα είναι άραγε, να είναι ουσιαστικά παγιδευμένος με έναν εγκέφαλο, που σταδιακά χάνει τον έλεγχο και μάλιστα, όταν αυτός ο εγκέφαλος ήταν το κατεξοχήν εργαλείο της δουλειάς του; Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που τον ενδιέφερε περισσότερο ήταν πως θα τον αντιμετώπιζαν οι άλλοι.
Έτσι ξεκίνησε, να παίζει ένα μόνιμο «θέατρο» στην καθημερινότητά του, προσπαθώντας με ευφάνταστους τρόπους, να κρύψει τα συμπτώματα του. Δεν μίλησε σε κανέναν για το φορτίο που κουβαλούσε. Ανέπτυξε σιγά σιγά και με πολύ προσωπική δουλειά τους δικούς του μηχανισμούς άμυνας, έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, μια φιλοσοφία ζωής που τον οδήγησε, να «χτίσει» βήμα βήμα μια προσωπικότητα άξια θαυμασμού, πέρα από τα τετριμμένα. Αυτός ο δρόμος, όμως για την προσωπική θέαση ήταν τρομερά οδυνηρός, ψυχοφθόρος και όπως ο ίδιος έχει ομολογήσει τις στιγμές που λύγισε θα προτιμούσε, να μην ήταν μόνος. Ποιος μπορεί, άραγε, να φανταστεί τον πόνο που αισθανόταν βλέποντας τον εαυτό του να αυτοδιαλύεται; Περίοδοι με ασταθές βάδισμα, ανυπόφορη αϋπνία ακόμη και παρερμηνευμένες αισθήσεις. Την στιγμή, που πάλευε με το ίδιο του το μυαλό, ο ψυχικός του κόσμος κατέρρεε, γεννώντας το «τέρας» της κατάθλιψης. Ο «νικημένος» σωματικός μηχανισμός του δεχόμενος το ψυχικό βάρος της όλης κατάστασης δημιούργησε το περιβάλλον και τις προϋποθέσεις για σκέψεις αυτοκτονίας. Κι όμως, χαμένος μέσα στο «νέφος» της σωματικής και ψυχικής ασθένειας κατάφερε και έκανε το πρώτο και σημαντικότερο βήμα: Μίλησε. Οι σκέψεις σταμάτησαν να επικεντρώνονται στο τώρα και κέρδισε πίσω την ικανότητά του να οραματίζεται εκ νέου το μέλλον. Αν κοιτάξουμε γύρω μας όλοι, λίγο πιο προσεκτικά είναι σίγουρο, ότι θα συναντήσουμε ανθρώπους που βιώνουν αυτό τον αφόρητο ψυχικό πόνο μαχόμενοι με μία ανίατη ασθένεια. Για κάποιους από αυτούς η πιο άμεση και δυναμική αντίδραση φυγής από τη ζοφερή πραγματικότητα είναι η αυτοκτονία. Για όλους όμως από αυτούς υπάρχει καλύτερη λύση, υπάρχει ελπίδα και συναντάται στο ζεύγος δύο λέξεων: «Μιλάω – Ακούω». Υπάρχει πάντα κάποιος, να μιλήσετε και πάντα κάποιος, να σας ακούσει. Εξάλλου, όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα, όταν τα μοιράζεσαι.
