Πολλοί τα έχουν αποκαλέσει κολαστήρια. Άλλοι έχουν υποστηρίξει πως ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά προκειμένου να «ελέγχεται» λίγο το «πρόβλημα». Φυσικά ο λόγος για τα Κέντρα Κράτησης, στα οποία διαμένουν κάτω από τις όποιες συνθήκες άνθρωποι. Άνθρωποι με όνειρα, ταυτότητα, οικογένεια, πεποιθήσεις και δικαιώματα.
Την Τετάρτη 4/10 είχαμε τη χαρά να παρευρεθεί κοντά μας στην ΚΛΙΜΑΚΑ, ο Ψυχίατρος Μανώλης Κατσίκας και να μας μιλήσει για την κατάσταση που επικρατεί στα Κέντρα Κράτησης, μιας και ο ίδιος εργάζεται στο Κέντρο Κράτησης της Κορίνθου, της Αμυγδαλέζας και της Πέτρου Ράλλη. Μια εύστοχη παρουσίαση και ένας γόνιμος διάλογος στη συνέχεια μας έκανε να δούμε την κατάσταση λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ξεκάθαρα και ίσως μας προβλημάτισε…
Σημαντικά κομμάτια της ομιλίας του που αφορούν τη ψυχική υγεία στα Κέντρα Κράτησης, ακολουθούν:
«Στα κέντρα κράτησης καταλήγουν είτε άνθρωποι που συλλαμβάνονται γιατί δεν έχουν τα χαρτιά τους, είτε φυλακισμένοι που επίσης δεν έχουν χαρτιά και πρόσφυγες που «μαζεύονται» από διάφορα σημεία της χώρας.
Στα προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης, η λογική είναι η εξής «Κρατάμε ανθρώπους οι οποίοι πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους». Αυτός είναι και ο στόχος. Η διαμονή ήταν κάποτε έξι μήνες. Τώρα πήγε στους δεκαοχτώ, ενώ τα κριτήρια επιλογής των ανθρώπων είναι λίγο αυθαίρετα…
Οι συνθήκες δεν είναι ιδιαίτερα καλές. Φανταστείτε άνθρωποι που έρχονται από τις φυλακές του Κορυδαλλού, παρακαλάνε να γυρίσουνε πίσω.
Ψυχικές διαταραχές και κέντρα κράτησης… Εκτός από το κομμάτι το οποίο όλοι κουβαλάνε και είναι το μετατραυματικό λόγω ταλαιπωρίας, κόπωσης κλπ, στα κέντρα κράτησης μιλάμε και για κατάθλιψη, μιλάμε και για χρήση.
Σαν ψυχίατρος κάποιος σε ένα Κέντρο Κράτησης, παίρνει ένα ιστορικό. Να σας πω εδώ πως ένα 20 – 30% αφορά το κομμάτι της ψυχικής υγείας, οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι που δε δέχονται καν να «ανοίξουν» τέτοια κομμάτια. Είναι άνθρωποι κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, απελπισμένοι που μέσα τους έχουν έντονο το αίσθημα ότι τους πνίγει το δίκιο και δε μπορούν να το διεκδικήσουν.
Η γραφειοκρατία παίζει ένα σημαντικό ρόλο. Υπάρχουν μεγάλες ανάγκες στα κέντρα κράτησης. Σε κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, ψυχιάτρους, μεταφραστές και μια ουσιαστική συνεργασία όλων αυτών με άμεσο στόχο τη ψυχική υγεία των ανθρώπων εκεί. Όμως τα πράγματα δυστυχώς κινούνται πολύ αργά…
Οι άνθρωποι αυτοί δε βγαίνουν καν έξω. Έχουν μόνο ένα χώρο προαυλίου, ο οποίος πολλές φορές είναι και κλειστός και εκεί είναι η καθημερινότητά τους.
Σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν μια καλύτερη υποστήριξη. Γι’ αυτό προϋποθέτεται και οργάνωση φυσικά.
Μεγάλο πρόβλημα μέσα σε όλα και πέρα από τις αρρώστιες, όπως η ψώρα, ή η φυματίωση που υπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό αποτελεί το ότι δεν υπάρχει κάποιο σύστημα ψυχιατρικού screening, κάτι το οποίο θα βοηθούσε πολύ τους ειδικούς, προκειμένου και αυτοί με τη σειρά τους να βοηθήσουν…
Όσο υπάρχουν χώρες που χρωστάνε και γίνονται πόλεμοι και δημιουργούνται διαρκώς ακατάλληλες συνθήκες, τόσο ο κόσμος θα φεύγει από αυτές και θα δημιουργείται ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα».
