Η Ζωή είναι ηθοποιός. Είναι ένα γελαστό κορίτσι γεμάτο φως, της αρέσει η προσφορά και οι αξίες της και εδώ και λίγες μέρες έρχεται τακτικά εθελοντικά στην ΚΛΙΜΑΚΑ για να προσφέρει στο κομμάτι της δημιουργικής απασχόλησης την εμπειρία της, να δημιουργήσει και να εμπλακεί με τον τομέα της ψυχικής υγείας που την ενδιαφέρει τόσο και έχει κάνει πάνω του ήδη κάποιες σπουδές και συνεχίζει… Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκεται κοντά μας, γράφει τις σκέψεις της, τις οποίες και με χαρά θέλει να μοιραστεί με όλους εμάς.
Λίγες σκέψεις πριν…
«Κλίμακα. Το ότι κατάφερα να με δεχτούν σε έναν τόσο δυνατό οργανισμό με κάνει λίγο να αγχώνομαι… πολύ βασικά. Από τη μία το θεωρώ τεράστια επιτυχία, από την άλλη αυτός είναι και ο λόγος που με αγχώνει για το αν θα καταφέρω να αντεπεξέλθω.
Θα είναι μια επαφή με ένα νέο κόσμο, νέες εικόνες, νέα πραγματικότητα.Η ύλη μου θα πάρει μορφή, θα έχει όνομα, δεν θα είναι μια ανώνυμη περίπτωση σε ένα βιβλίο. Θα είναι η ζωή κάποιου, η καθημερινότητα του, οι φόβοι του, η αλλαγή του, οι ανάγκες του. Στόχος μου: να μάθω όσα περισσότερα μπορώ. Τι θα μπορούσε να με δυσκολέψει: το άγνωστο. Τα πάντα και τίποτα. Τι με ενθουσιάζει: όλος αυτός ο νέος κόσμος. Τι εμπόδια θα μπορούσα να έχω: να βρεθώ σε μια κατάσταση που δεν θα μπορώ να χειριστώ. Πως μπορώ να ξεπεράσω τα εμπόδια: με το να το συζητήσω με κάποιον θεραπευτή και να ζητήσω τη βοήθεια του. Συμπέρασμα: και στο χειρότερο σενάριο θα έχω μια ευκαιρία να μάθω…»
…
«Σήμερα είχα την πρώτη μου επαφή με την Κλίμακα. Φυσικά οι ειδικοί ψυχικής υγείας εδώ, με είχαν προετοιμάσει και μου είχαν μιλήσει για όλα όσα επρόκειτο να γνωρίσω… Γνώρισα λοιπόν κάποια άτομα με κάποιες ψυχικές διαταραχές όπως πχ σχιζοφρένεια. Μιλάμε στο καφέ, είμαι εκεί στις ομαδικές θεραπείες και στη δημιουργική απασχόληση… Η διαφορά τους με όλους εμάς με τον «υγιή νου» είναι ότι είναι πολύ ευγενικοί και δεν προσβάλουν. Δεν κρίνουν κάποιον από το εξωτερικό πακέτο (ίσως γιατί ξέρουν πόσο μπορεί να πληγώσει αυτό), συνειδητοποιούν το αυτονόητο και προσπαθούν να το εφαρμόζουν, σε αντίθεση με πολύ κόσμο που επειδή είναι αυτονόητο το ξεχνάει… Συζητάνε και προσπαθούν να επικοινωνήσουν τη σκέψη και τα συναισθήματα τους ώστε να δουλέψουν με αυτά… Έχουν κακές μέρες ,όμως έχουν το κουράγιο να τις αντιμετωπίσουν ζητώντας βοήθεια. Είναι υπέροχοι, ευφυέστατοι άνθρωποι που απλώς ο εγκέφαλος τους μπορεί να κάνει κάποιες διαφορετικές συνάψεις και δεν έχουν τα κατάλληλα εργαλεία πάντα για να διαχειριστούν τις δύσκολες μέρες και στιγμές. Η διαφορετικότητα τους, ταλαιπωρεί τους ίδιους, στιγματίζοντας τους και αναγκάζοντας τους να μένουν περιθωριοποιημένοι… Αν μάθουμε λίγο περισσότερο για κάποιες ασθένειες θα δούμε ότι άλλος είναι ο ορισμός τους και άλλος ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τις λέξεις αυτές…»
«Νέα μέρα, νέες γνώσεις… Σήμερα έμαθα για την καβάτζα των αστέγων και τη σημασία της. Την είχα ακούσει και την πρώτη μέρα όμως σήμερα συζήτησα για αυτό… Τι είναι; Το σπίτι τους. Σκεφτόμουν όλο αυτό το ύφος αηδίας, ή λύπης στα πρόσωπα του κόσμου όταν έρχονται σε επαφή με έναν άστεγο… Βασικά με την πραγματικότητα ενός αστέγου και λέω πραγματικότητα γιατί εκεί παύει να είναι μια ιδέα, είναι πια ένας άνθρωπος, χωρίς τις δεδομένες ανέσεις μας όπως η ασφάλεια της οικίας μας, ζέστη τις κρύες μέρες, ή δροσιά τις ζεστές, φαγητό, μπάνιο… Και εκεί θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο ότι ένας άνθρωπος για να αισθάνεται καλά χρειάζεται 12 αγκαλιές την ημέρα και αναρωτήθηκα αν έχουν κάποιον να τους αγκαλιάσει όταν φοβούνται, ή κρυώνουν, όπως είχαν κάποιον να το κάνει όταν ήταν παιδιά… Γιατί κάποτε ήταν παιδιά, ήταν και αυτό που λέμε λειτουργικά μέλη της κοινωνίας με σπίτι, δουλειά, κινητό, φίλους, επιλογές … Σίγουρα θα έχουν και τώρα κάποιες επιλογές όμως πολύ διαφορετικές … Άρχισα να αναρωτιέμαι ποια είναι η ιστορία τους , πως έφτασαν από ένα παιδί σε ένα σπίτι στην καβάτζα… Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν είχαν την κατάλληλη βοήθεια την κατάλληλη στιγμή.»
«Στόχος μου: να βοηθήσω να μάθει ο κόσμος για το διαφορετικό. Τι θα μπορούσε να με δυσκολέψει: τίποτα που δεν ξεπερνιέται. Τι με ενθουσιάζει: όλα αυτά που μαθαίνω. Τι εμπόδια θα μπορούσα να έχω: να βρεθώ σε μια κατάσταση που θα αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ απόλυτα μόνη μου, ή ακόμα και τίποτα από όλα αυτά. Πως μπορώ να ξεπεράσω τα εμπόδια: με το να το ακούσω και να συζητήσω με κάποιον θεραπευτή και να ζητήσω τη βοήθεια του. Συμπέρασμα : και στο χειρότερο σενάριο θα έχω μια ευκαιρία να μάθω…»
«Οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα στην Κλίμακα… Γνωρίζω ανθρώπους, ακούω τις ιστορίες τους και το πως αισθάνονται. Τελικά μαθαίνω πάρα πολλά και ελπίζω πως καταφέρνω και δίνω κάτι ελάχιστο κι εγώ.
Έως τώρα έμαθα ότι…
Ο σχιζοφρενής δεν είναι ο δολοφόνος με το πριόνι, ούτε χαρακτήρας ταινίας αλλά ένας άνθρωπος με διαφορετική οπτική.
Ο καταθλιπτικός θέλει να ζήσει, αλλά θέλει να βρει ένα νόημα στη ζωή του, να μπορέσει να δει κάτι από αυτά που θεωρούνται δεδομένα.
Ένας άνθρωπος με αυτοκτονικές τάσεις δεν είναι λιπόψυχος, αισθάνεται απελπισμένος και πολύ κουρασμένος συναισθηματικά. Ίσως και να φοβάται κάτι να αντιμετωπίσει και αυτό να τον πιέζει ακόμα περισσότερο συναισθηματικά.
Ο διπολικός δεν «δοκιμάζει τα νεύρα» μας με τις αλλαγές της διάθεσής του, ή με κάποιο ξέσπασμα, απλώς οι ορμόνες του δεν μπορούν να ρυθμιστούν (αν το εκφράζω σωστά)…
Είναι άνθρωποι , οι οποίοι έχουν όλοι ένα κοινό. Ψάχνουν για την αποδοχή, άρα την αγάπη. Ψάχνουν κάποιον να τους αποδεχτεί όπως είναι και να τους αγαπήσει για αυτό που είναι, να τους δει πέρα από την ασθένεια τους! Κάποτε ήταν και αυτοί ένα γλυκό μωράκι, ένα παιδάκι, ο φίλος κάποιου, ο σύντροφος, γονιός, ή παιδί κάποιου και όχι αφορμή για κάποιο κουτσομπολιό. Δεν ζούμε στο μεσαίωνα να μην γνωρίζουμε τι είναι και να το φοβόμαστε, δεν είναι θέμα ταμπού, ή κάποια κολλητική μολυσματική ασθένεια που δεν αντιμετωπίζεται, είναι κάτι που θα βοηθούσε να συζητηθεί και να υπάρξει σωστή ενημέρωση από νεαρή ηλικία.»
«Πόσοι άνθρωποι αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια με το φόβο του τι θα πει ο κόσμος; Όταν πονάει το σώμα τρέχουμε στο γιατρό, όταν πονάει η ψυχή γιατί να μην ζητήσουμε βοήθεια; Και κάπως έτσι γνώρισα και αγάπησα την Κλίμακα, το έργο και την προσφορά της και ήδη νιώθω πως μόλις ξεκίνησε στη ζωή μου ένα νέο κεφάλαιο».
