Νέα έρευνα εγκεφαλικής απεικόνισης αποκαλύπτει πως η επιθυμία για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μπορεί να είναι εξίσου ή και πιο σημαντική από το πως αντιδρούμε όταν είμαστε μαζί του.
Mελέτη που έγινε σε τρωκτικά και δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences έδειξε πως συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι υπεύθυνες για την δημιουργία δεσμών που κρατούν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα ευρήματα της μελέτης μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ανάπτυξη θεραπειών ατόμων που πάσχουν από αυτισμό, μείζονα κατάθλιψη και άλλες διαταραχές που κάνουν τις συναισθηματικές συνδέσεις δύσκολες. Η έρευνα επίσης δείχνει τον αντίκτυπο της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Είμαστε κατά κάποιον τρόπο προγραμματισμένοι να διαμορφώνουμε στενές σχέσεις και αυτό συχνά συμβαίνει μέσω του αγγίγματος. Για την συγκεκριμένη μελέτη, η ερευνήτρια Donaldson χρησιμοποίησε μικροσκοπικές κάμερες για να παρακολουθήσει τους εγκεφάλους τρωκτικών σε 3 στάδια: όταν συναντιόντουσαν για πρώτη φορά, τρεις μέρες αφού αναπαράγονταν και 20 μέρες αφού ζούσαν πλέον μαζί. Προηγούμενη έρευνα σε ανθρώπους έχει δείξει τις αλλαγές στην δραστηριότητα του εγκεφάλου στην περιοχή που ονομάζεται επικλινής πυρήνας, όταν τα υποκείμενα της έρευνας κρατούσαν το χέρι ενός συντρόφου εν αντιθέσει με ενός αγνώστου. Όσον αφορά τα τρωκτικά δεν υπήρξε διαφοροποίηση στην αντίδραση είτε πρόκειται για κάποιον σύντροφο ή κάποιον άγνωστο.
Στα τρωκτικά ένα μέρος του επικλινούς πυρήνα πυροδοτούνταν μόνο όταν βρίσκονταν μακριά το ένα από το άλλο και έτρεχαν να συναντήσουν τον σύντροφο τους. Όσο περισσότερο χρόνο ήταν μαζί και όσο πιο έντονος ο δεσμός τους, αυτό το σημείο του εγκεφάλου γινόταν όλο και πιο φωτεινό στην εγκεφαλική απεικόνιση. Η ερευνήτρια υποπτεύθηκε πως χημικά του εγκεφάλου όπως η οξυτοκίνη, η ντοπαμίνη και η αγγειοπιεσίνη, που έχει βρεθεί πως παίζουν ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη εμπιστοσύνης και εγγύτητας, ήταν υπεύθυνα γι’ αυτή την εγκεφαλική δραστηριότητα.
Αυτό που επιβεβαιώνεται από την μελέτη είναι πως τα θηλαστικά είναι προγραμματισμένα να είναι μαζί και να δημιουργούν δεσμούς. Προκύπτει λοιπόν πως τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε αυτή την περίοδο, προκύπτουν από αυτή την σύγκρουση μεταξύ του νευρωνικού σήματος που μας ωθεί να βρισκόμαστε με άλλους και των πρακτικών περιορισμών που δεν αφήνουν αυτή μας την ανάγκη να καλυφθεί.
Είναι το συναισθηματικό ισοδύναμο του να μην τρώμε όταν πεινάμε, με τη μόνη εξαίρεση πως αντί να παρακάμπτουμε ένα γεύμα, λιμοκτονούμε αργά.
